Over mezelf schrijven...
Nope, dat is écht niet gemakkelijk. Daarom liet ik mij voor de ‘about me’ gezellig interviewen. Want vragen beantwoorden met mijn hart op de tong, dát kan ik wel goed.
Ik wens je veel lees- en leer-me-kennen-plezier.
Joke Raeymaekers is bekend voor haar unieke aanpak. Eentje vol warmte en een degelijke, eerlijke helderheid waarmee ze als vanzelf persoonlijke groei inspireert.
Joke is sociaal onderzoeker en Barrett trained ‘Cultural transformation consultant’ en dus evolutie-expert sinds 2006. Ze is opsteller en yoga docente sinds 2005 en was een van de eerste Evolutionary coaches in 2016.
Sinds 2017 begeleidt ze groepen in evolutionaire jaartrajecten en sindsdien verdiepte ze zich in samenwerkingsstructuren gebaseerd op o.a. intervisie en cirkel principes.
Evenwaardigheid, degelijkheid en liefdevolle groei zijn de kernwaarden die ze in haar werk legt en voorleeft. Naast deze kernwaarden is Joke een mooimaker en houdt ze ervan de deelnemers te hullen in het juiste kader waar alle details kloppen. Zo ondersteunt ze jouw evolutie vanuit een gedragen, ontspannen en speelse sfeer.
Omschrijf jezelf in 3 kernwoorden
Amai, klets! (lacht en zucht even diep)
Puur. Nieuwsgierig. En nu wil ik ‘stevig’ zeggen, maar ik denk dat het niet altijd zo is.
Oké: puur, nieuwsgierig en stevig.
Hoe zitten deze kernwaarden verweven in jouw eenvrouwszaak With Live?
PUUR: De naam ‘With Live’ komt van ‘met liefde voor het leven’. De zaadjes daarvoor werden gelegd in de dingetjes die ik vroeger als hobby maakte. Daar zette ik altijd de woorden ‘met liefde’ op. Zo heb ik ooit een laken in stukjes geknipt om er mooie ‘met liefde’ geborduurde zakdoekjes van te maken als cadeautjes voor mijn geliefden. Bij mijn vader ligt het nog altijd op zijn nachtkastje. (glimlacht) Dus wat ik ook doe, ik doe het met liefde. Heel mijn zaak, en alles wat eruit evolueert, moet puur en oprecht zijn, en op één lijn liggen met wie ik ben, anders doe ik het niet. Het moet kloppen.
Nieuwsgierig: Dit gaat voor mij over openheid: ten alle tijden toestaan dat de realiteit anders is dan ik denk. Ik geef mezelf met andere woorden volledig de toestemming om alle richtingen uit te gaan, zolang ze in lijn liggen met wie ik ben en waar ik voor sta. Want dat is voor mij heel duidelijk, ook al lijkt het voor anderen misschien alsof ik vaak van hier naar daar aan het springen ben. Mijn pad is open en vloeit mee met wat zich aandient, én, af en toe schrik ik er van hoe koppig mijn hoofd ineens toch is. (lacht)
Stevig: Ik denk dat ik het veel meer ben dan ik soms wil toegeven. Ik blijf stevig staan, ondanks alles wat ik al heb meegemaakt. Misschien mag het dus ook wel voor mijn zaak beginnen tellen. Het voelt eigenlijk wel goed om dit woord met With Live te verbinden, want ik zit middenin een verstevigingsfase. Ik neem tijd en ruimte om te aarden, om wat er al is nog steviger te maken.
Als je móet kiezen, werk je dan liever 1 op 1 of met een groep?
Ik had eerlijk gezegd niet verwacht dat ik ooit met groepen ging werken, maar ik kom daar wel in thuis. Voor mij is het toch echt en-en: ik kan 1 op 1 niet missen, en mijn favoriete trajecten zijn eigenlijk mensen die beide bij mij doen.
Hoe ontstond de Zielencarwash?
Tijdens mijn workshops over Evolutionary Coaching begonnen deelnemers te vragen naar meer. Toen gooide iemand het idee in mijn schoot om eens zeven weken op rij een cursus te geven over de zeven verschillende fasen. “Ikke? Zot.” Voor mij was dit idee dan ook meteen weer van de baan, tot ik op reis was in Spanje. We zaten in een huisje op de rotsen met zicht op zee, alle rust en ruimte om ons heen. In een moment van ontspanning voelde ik het kriebelen, er moest echt iets uit mijn systeem. In mijn hoofd had ik de switch gemaakt: “Wat als het nu eens een traject van zeven maanden zou zijn?” Ik heb toen op een half uur een heel jaartraject uitgewerkt. Mijn vriend keek me aan en zei: “Dat is wel ambitieus.” Dus stak ik het toch maar weer weg. In het WonderWijvenHuis begon ik er een beetje later toch nog eens over te praten. “Hoe zou je dat dan noemen?”, klonk de vraag. “Ahja, de Zielencarwash”, floepte ik eruit, alsof ik het altijd al geweten had. En toch sloegen de twijfels weer toe. “Wie zijde gij wel om zoiets te gaan doen?”, klonk het vervelende stemmetje in mijn hoofd. Het feit dat er in onze sector niet echt een referentiekader bestaat, maakt het best pittig om jezelf de toestemming te geven.
Uit de Zielencarwash “komt geen mens hetzelfde uit als hij erin gegaan is”. Aan wat voor transformatie mogen deelnemers zich verwachten?
Ik geloof niet dat ik iets doe, hé. (lacht) Ik geniet er ontzettend van dat mensen de keuze maken om in een traject te stappen dat belooft dat ze er niet hetzelfde gaan uitkomen. Dat is eigenlijk de belangrijkste basisvoorwaarde, die openheid. De derde reeks is ondertussen voorbij en ik word overrompeld met de effecten die het op deelnemers heeft. Omdat het zo universeel is, kom je – in de mate dat je het aankan – eigenlijk wel alles tegen. De combinatie van een helikopterperspectief én systemisch lichaamswerk maakt het tot een succesformule. Je gaat niet alleen aan de slag met je hoofd, en niet alleen met je lijf: de twee gaan samen aan de slag in de Zielencarwash.
Ben je zelf door heel die transformatie gegaan?
Zeker. De onderzoeksmethode van de zeven fasen pas ik op mezelf al tien jaar toe. Ik heb voeling met alle lagen, die je als mens trouwens elke dag kan tegenkomen. Ik heb zelfs eens een mini-carwash van een week op mezelf gedaan, en ik was kapot. Echt Heel heftig. Ook het eerste jaar ben ik er helemaal door gegaan met mijn groepen.
Wat bezielt jou om dit leven zo te leven?
Ik kan niet anders, en dat bedoel ik niet slachtofferig.
Dat bedoel je stevig? (grijns)
Als mijn leven aangeeft dat ik mijn missie niet zou kunnen doen, word ik een leeuwin in een kooi. Er is bijvoorbeeld een punt geweest dat er echt geen geld was. Dan ben ik gaan voelen: een job zoeken of dit loslaten? En dan voel ik in heel mijn systeem dat dit echt is wat ik wil doen, zelfs als moet ik in een ‘caravanneke’ onder een brug staan. Keer op keer als er uitdagingen zijn, en ik naar binnen ga, is het antwoord: ik kan niets anders. Alles en iedereen rond mij lijkt het eens te zijn met mijn missie om hier niet mee te stoppen. Om eerlijk te zijn weet ik niet waar het naartoe zal gaan. Ik denk dat het coachen van mensen die met andere mensen bezig zijn, op mijn kern zit. Maar in welke richtingen dat nog allemaal kan evolueren, dat durf ik eigenlijk niet zeggen. Het grappige is: mijn missie zit er in dat ik die mensen net coach om vooral in de eerste plaats met zichzelf bezig te zijn, dan komen we terug bij dat puur, ik geloof daar heel erg in.
Hoe is With Live eigenlijk ontstaan?
Meer dan tien jaar geleden wist ik al wat ik ging doen. Alleen had ik toen – en nu soms nog – de overtuiging dat ik te onervaren, te jong en te vrouwelijk was. Dus ben ik eerst andere dingen gaan doen om ervaring op te doen en ouder te worden. De zaadjes voor With Live werden al gelegd in 2008. Ik reisde toen veel, was half werkloos en deed half wat ik nu nog veel meer wil doen. Het begon als een bijberoep, corporate coaching op behoorlijk grote schaal. Maar het stopte abrupt in 2014, toen ik na een zware burn-out het statuut van bijberoeper moest opgeven. Iets waar ik heel veel verdriet van heb gehad. Bij mijn herintegratie begin 2015 heb ik hemel en aarde verzet om With Live opnieuw als bijberoep in de wereld te zetten. Mijn nieuw begin was klein en rustig: thuis, twee zeteltjes, individuele coaching. Toen enkele jaren later – gelukkig! – mijn ontslag viel, heb ik de sprong gewaagd om van mijn praktijk mijn enige, échte job te maken. Weg van de zekerheid en de afhankelijkheid van een werkgever.
Vang je persoonlijke missie in één zin.
Van evolutie gesproken: Evolutionary Coaching, wat is dat voor een beestje?
Het concept is niet niet van mij. Evolutionary Coaching werd ontwikkeld door Richard Barrett, en ziet in alles wat ontstaat en groeit een universeel patroon. Van de menselijke evolutie tot ons bewustzijn, tot bedrijven, organisaties en naties. Je kan het zien als een combinatie van heel analytische technieken (waar je zit in jouw evolutie, waar de knopen zijn) en het duurzaam ondersteunen van doorgroei en transformatie.
Hoe is het bij jou beginnen kriebelen om hiermee aan de slag te gaan?
Je durft jezelf wel eens te benoemen als ‘not a coach’ én tegelijkertijd ‘altijd een coach’. Wat is jouw visie op coaching?
Ik zal je het antwoord geven dat ik bedacht als antwoord op een vraag van de Sint. Hij vroeg: “Ik zie alleen maar moeilijke woorden bij jouw naam, leg dat nu eens uit.” Dus reageerde ik met: “Als mensen vragen hebben, komen ze bij mij. En dan stel ik ze eerst nog veel meer vragen, tot ze zelf het antwoord vinden.”
Als ik coach, dan verdwijn ik, dan stel ik mij compleet ter beschikking van de persoon die tegenover mij zit. Ik geef alles wat ik heb, en ik krijg daar geld voor in de plaats. Hoe meer vertrouwen ik heb in het feit dat ik er na zo’n gesprek ook nog altijd ben, hoe meer ik zelf kan verdwijnen. Woorden, ideeën, gevoelens, fysieke gewaarwordingen, alles wordt in functie gesteld van de persoon die tegenover mij zit.
Mijn motto is “I don’t know where I’m going, are you coming with me” De Pippi Langkous in mij vindt het heerlijk om weg te gaan van de controle. “Ik weet het eigenlijk zelf niet” is voor mij de basishouding van een goede coach.
Als jij helemaal in je element bent, wat gebeurt er dan binnenin?
Voor een stuk zit dat verdwijnen daar ook in. Niet op een lege manier, maar net op een heel volle manier. Ik verdwijn en ik straal tegelijkertijd, ik word ontzettend helder in mijn hoofd en in mijn voelen, en heel liefdevol, helemaal afgestemd, zonder oordeel.
Hoe balanceer jij tussen werk en gezondheid?
NIET.(lacht) Ik moet daar eigenlijk vanuit mijn functie een goed antwoord op kunnen geven, maar op dit moment weet ik het echt niet. Het is een eindeloze zoektocht. Met heel veel respect voor mijn lijf en heel veel respect voor mijn missie. Ik zit regelmatig met grote ogen te kijken hoe die twee het niet met elkaar lijken te vinden, en dan probeer ik dat te doorgronden. Hoe lastig mijn lijf ook doet, ik respecteer het wel als één van mijn belangrijkste tools, zeker naar inzicht. Mijn lijf is al zodanig hard gecrasht in mijn leven, dat er niet zo heel veel nodig is om verplicht te worden op de pauzeknop te duwen. Ik moet mijn oren spitsen en luisteren naar het gefluister van mijn lijf. In een eenvrouwszaak zijn er nu eenmaal wel dingen die nu moeten gebeuren, maar op een of andere manier vloeit dat toch in elkaar. Zo kan ik bijvoorbeeld een slapeloze nacht hebben, om pijnlijk en doodop aan een dag te beginnen waarin ik er écht moet staan. En dan blijkt mijn toestand net wat er nodig is. Het heeft eigenlijk nog nooit niet geklopt. En toch kan ik er mij zorgen om maken. Ik voel me fysiek niet altijd de meest sterke, fitte mens, maar om een financiële stabiliteit uit te bouwen, verwacht de maatschappij wel veel. “Out of no way, way will be made.” Ik vind mijn manieren altijd wel.
Joke O
Senior hr consultant
Kris Claes
Hoofd van Customer Service Management
Kurt Luyckx
Zaakvoerder Mercurius advies
Als mensen vragen hebben, komen ze bij mij. Dan stel ik ze eerst nog veel meer vragen, tot ze zelf het antwoord vinden.
Ook zo’n nieuwsgierigaard? Stel me een stevige vraag en ik geef je een puur antwoord.