De ervaring van Claudia van den Broek, tijdens de vijfde maand van het verdiepingsjaartraject, een maand over de realisatie van je ware zelf:

Zou ze bestaan? Die ene, echte, goeie, betrouwbare, lieve, grappige, alles gunnende vriendin? Een vrouwelijke soulmate.

De oneindige en vaak verwarrende zoektocht begon ongeveer rond mijn zesde levensjaar. Mijn mama was zwanger en ik wilde zielsgraag een zusje. Bij een broertje krijgen, stond ik niet stil want mama en papa zouden me een zusje geven. Dat had ik in mijn kinderfantasie al helemaal zelf bepaald.

In september van dat jaar werd mijn broertje geboren. De eerste dagen van zijn leven liep ik er verbijsterd en sufjes bij. Hoe kon dit nu? Waar was ze, mijn gewenste zusje?

Jaren later kwam ik er achter dat mama een miskraam had tussen mij en mijn broer. Vandaag weet ik pertinent zeker dat ‘zij’ het was. Mijn zus. Om een of andere reden mocht het niet zo zijn dat ze mijn zusje zou worden. Alles heeft een reden, toch? Ze zou maar twee jaar jonger zijn geweest dan ik. Soms droom ik van haar. Fantaseren en idealiseren over hoe we samen zouden lachen, huilen, shoppen, thee drinken, onnozel doen, bekvechten ook en elkaar zonder woorden zouden begrijpen. Hoe we elkaar het allerbeste zouden geven en toewensen. Heel gemeend, vol vertrouwen en zonder enige vorm van argwaan of jaloezie. We zouden zoveel…’zussen’.

Onbewust zocht ik sindsdien naar een vriendin-soulmate. ‘Zocht’ want sedert een tijdje heb ik haar gevonden. In mezelf. Je mag dit best vreemd vinden maar ik ben ondertussen mijn eigen beste vriendin geworden. Het klikt bijzonder goed tussen ons. Het voelt vertrouwd. Ik zorg goed voor haar en zij voor mij. Mijn zoektocht bestaat daarom niet langer want de honger is gestild. De wens vervuld. Misschien heb ik eindelijk vrede met en in mezelf gevonden. Hoera!

Het bizarre is dat er inmiddels een aantal juweeltjes van mensen op mijn pad kwamen. Zomaar, zonder moeite of zonder er naar op zoek te gaan. Met mondjesmaat verschenen ze in de vorm van engelen, gidsen of vrienden in mijn leven. Wat een geschenken!

Eentje is wel heel apart en speciaal. Ze is mijn hoogsteigen ‘ziel’. Ik geef toe, het klinkt ietwat zweverig en über spiritueel maar zolang ik in mijn eigen waarheid geloof, is het wat mij betreft dik oké.

Achteraf gezien besef ik dat ik haar al veeeeeel langer ken. Dat ze ook altijd bij me is want iedereen heeft toch een ‘ziel’? Een ziel die zich kenbaar maakt als je met volledige aandacht luistert, ruikt en proeft van alles wat in jouw wereldje van belang is. Een ziel die je werkelijk kan zien als je zuiver kijkt wat ze je wil tonen. Als je je hart zodanig openstelt dat voelen geen optie meer is maar een liefdevolle noodzaak. Omdat je wil léven! Echt geheel en al leven! Ik noem ze daarom graag ‘de vijf onmisbare vrienden van de ziel’: onze zintuigen oftewel onze antennes die het mogelijk maken om ten volle van dit leven te genieten en te verbinden met onze ziel en alles wat er ‘is’.

Ik nodig je hierbij uit om jouw eigen ziel te leren kennen en te ontmoeten. Als dit al niet het geval is, je weet maar nooit. Geheel vrijblijvend maar vanuit mijn eigen warmhartige intentie wil ik je hiermee graag op weg helpen.

Het eerste deel van mijn meditatie is een samenvattend stukje uit één van mijn favoriete boeken ‘Een ongewoon gesprek met God’ van Neale Donald Walsch. Een boek dat ik je absoluut wil aanraden omdat het voor mij een steen heeft verlegd.

Deel twee vloeide zonder nadenken uit mijn eigen pen.

Ik neem je mee op je eigen reis. Ongedwongen. Ongepland. Zonder verwachtingen en/of wensen. Doodgewoon en eenvoudig ‘zijn’.

Kies een plekje binnen of buiten waar je je rustig en ongestoord kan nestelen in je favoriete houding en in een makkelijke outfit. Neem er een deken, kussentje(s), oogmasker, sjaal,… bij. Alles wat jou een knus en veilig gevoel kan geven.

Laat je meevoeren op jouw innerlijke reis van ongeveer tien minuten waarin je je openstelt naar dààr waar hier is. Laat los en geniet vooral!