“Ik dacht dat jij boos was.”

“Ik wou vooral niet te veel plaats innemen.”

“Je deed net als m’n moeder of ik niets kan.”

In de veilige context van de groepsdagen spreken we veel zaken uit en toetsen we ze af, want klopt het wel, wat ik denk, dat jij denkt?

“Ik was helemaal niet boos, ik was gefocust bezig.”

“Ik vond het net jammer dat je zo ver weg bleef.”

“Ik keek je vertederend aan want ik zie je zo graag bezig.”

Als kind zijn er van die (meestal negatieve) boodschappen die we precies maar al te vaak krijgen van onze ouders. Letterlijk of tussen de lijnen lazen we wat ze van ons verwachten, want daarnaar leven (of tegen rebelleren) werd als vanzelf onze tweede natuur.

“Je moet beter je best doen.”

“Waarom ben je toch zo luid?”

“…” misschien hoorde jij nog een hele andere boodschap(pen)?

Wat het ook was, de boodschappen die je naar jou gevoel keer op keer kreeg, die internaliseerde je. Je bent er ergens in gaan geloven en nu… kom je het, bewust of onbewust, overal tegen.

Zo is bijvoorbeeld “Je werkgever nooit tevreden.“

Of mensen kijken altijd raar als jij enthousiast ergens binnenwandelt en dan denk je dat je “weer te luid was.”

Of ben je voortdurend bezig om vooral niemand te bruuskeren.

Of…

Door in een veilige setting eerst deze dieperliggende pijnprogrammaties zichtbaar te maken/uit te spreken en er soms zelfs eens goed om te lachen. Konden we ze inzien en rechtzetten.

Want hoe eerlijker we kijken, hoe meer we zien hoe vaak we ons nog aanpassen. Hoe onze overlevingsstrategie een tweede natuur is geworden en we zelfs niet altijd meer weten wie we nu eigenlijk echt zijn, wat we willen of wat we nodig hebben… laat staan, dat we dat uitspreken.

De uitnodiging om aan te geven wat je nodig hebt blijkt elke keer weer makkelijker gezegd dan gedaan. Makkelijker op het ene moment en haast onmogelijk in andere situaties. “Wat als je nu eens écht voor jezelf opkomt” is de uitnodiging. Gewoon om te experimenteren. Voelen hoe het voelt voor jezelf om uit te spreken wat je nodig hebt, en horen wat het met de ander doet.

Kortom,

we oefenen

met als doel om de rust te vinden in relaties.

Om bij anderen ook gewoon onszelf te kunnen zijn.

Om onszelf niet meer te kort te doen.

Want dat…

is waarschijnlijk wat onze ouders ons toewensen… maar wat we misschien niet altijd konden horen.

Doe je mee?  Kijk dan eens waar jij je nog aanpast? Onderzoek eens, de eerstvolgende keer dat iemand iets tegen je zegt wat niet fijn is, of het wel klopt wat je hoort? Of je misschien iets anders interpreteert dan wat de boodschap was? Herinner je waarvan je denkt/dacht dat het nooit goed was voor je ouders en kijk eens of je die boodschap nog steeds hoort? … en laat weten in de community hoe het met je gaat of waar je tegenaan loopt. Tot daar!