De ervaring van Zielencarwashbegeleidster Joke Raeymaekers tijdens de vierde maand van de eerste editie van het jaartraject:
Nog nooit werd het me zo duidelijk waar transformatie over gaat. Een dikke dankje aan de Zielencarwash deelnemers en hun openheid, want zonder openheid, geen transformatie.
Weg blijven van de alwetendheid, daar gaat het om: “I don’t know where I’m going”. (Meer en meer merk ik dat dat precies de reden is waarom ik zo thuis kom in dit beroep, maar dat is een ander verhaal.)
“Ik weet niks.”
“Wie ben ik om iets te weten?”
Zálig.
Transformeren gaat over inzicht in wat je ‘denkt’ te weten. Om het dan niet meer te weten.
Is er iemand nog mee?
Bewustzijn, zelfinzicht, bewustwording, (on)bewuste overtuigingen,… zijn termen die in deze context vaak gebruikt worden. Alertheid, de pauze knop, zelfliefde en vergeving voeg ik er graag nog aan toe.
“Ik sta toe dat de realiteit anders is dan ik denk.”
En dan, komt het er op aan om verantwoordelijkheid te nemen. Én geven, want anders neem je over & ont-neem je iemand anders zijn verantwoordelijkheid. Verantwoordelijkheid in al zijn kleuren: met moed en durf én angst en knikkende knieën. Met ongeloof en vertrouwen. Met hulp vragen en toegeven wat je niet kan, want ook dat is verantwoordelijkheid nemen. Steeds met een open blik, op vooruit, op wat achter je ligt, maar vooral op het NU, op de eerstvolgende stap.
Of in de woorden van Stromae in Défiler:
“Dites-moi comment ça marche. Tout ce que j’sais c’est qu’je sais pas. J’y vais pas à pas.”
“Vertel me hoe het gaat. Ik weet alleen dat ik het niet weet, en ik ga stap voor stap.”
Durven in beweging komen volgens wat klopt voor jou.
Los van beperkingen in je eigen hoofd.
Voel jij al de vrijheid?
<3